Waar laat ik mijn licht?
De serie die ik fotografeer voor de winkeliers van Argentat heeft veel stof doen opwaaien. Het is een groot succes. Ik heb knoppen ingedrukt waarvan ik niet wist dat ze er waren. En dat terwijl ik het alleen maar doe het omdat ik het leuk vind om te doen. En omdat ik een probleem constateer in Frankrijk. De hele kleine, kleine en middelgrote steden lopen leeg. Een probleem voor meer dan 60% van Frankrijk schat ik in. Dus ik probeer mijn steentje bij te dragen. Te beginnen in Argentat. Door aandacht te vragen voor dit probleem.
De reden waarom ik het fotograferen zo leuk vind is omdat het moeilijk is. De werk situatie is nooit optimaal. Blijf ik in de studio, dan is het niet zo moeilijk. daar heb je altijd alles onder controle. Buiten is alles anders. Je hebt vaak bijna niets meer onder controle. Behalve dan mijn flitsers. En dat is waarom ik zo graag flits. Zet mij maar ergens neer en ik kom wel met een foto thuis. Ik maak er altijd wel wat van. Dus niet altijd een top foto, maar wel altijd een goede.
Laatst was er een cursist en die zei heel eerlijk dat hij bij een bepaalde foto mijn licht niet zo ontzettend mooi vond staan. Dat vond ik wel wel grappig en zo kwam ik op het idee voor deze uitleg middels dit praatje bij een plaatje. De cursist had helemaal gelijk. Mijn licht was niet optimaal, dat had hij goed gezien. Alleen wist hij niet onder welke omstandigheden de foto gemaakt was. Ik ga het laten zien, alleen ging het niet over deze foto maar over een andere. Daar ben ik helaas vergeten even een overzicht foto te maken. Dus dan maar met deze. Bij de foto van Marie en Marie, de twee kapsters, was de situatie ook verre van optimaal.
De reden waarom ik het fotograferen zo leuk vind is omdat het moeilijk is. De werk situatie is nooit optimaal. Blijf ik in de studio, dan is het niet zo moeilijk. daar heb je altijd alles onder controle. Buiten is alles anders. Je hebt vaak bijna niets meer onder controle. Behalve dan mijn flitsers. En dat is waarom ik zo graag flits. Zet mij maar ergens neer en ik kom wel met een foto thuis. Ik maak er altijd wel wat van. Dus niet altijd een top foto, maar wel altijd een goede.
Laatst was er een cursist en die zei heel eerlijk dat hij bij een bepaalde foto mijn licht niet zo ontzettend mooi vond staan. Dat vond ik wel wel grappig en zo kwam ik op het idee voor deze uitleg middels dit praatje bij een plaatje. De cursist had helemaal gelijk. Mijn licht was niet optimaal, dat had hij goed gezien. Alleen wist hij niet onder welke omstandigheden de foto gemaakt was. Ik ga het laten zien, alleen ging het niet over deze foto maar over een andere. Daar ben ik helaas vergeten even een overzicht foto te maken. Dus dan maar met deze. Bij de foto van Marie en Marie, de twee kapsters, was de situatie ook verre van optimaal.
Van tevoren hadden we gevraagd om de parkeerplekken voor de deur vrij te houden. Dat was gedeeltelijk gelukt zoals je ziet. Maar die blauwe Peugeot stond toch mooi op de plek waar ik het liefst mijn lamp had willen plaatsen en de eigenaar was niet te vinden. Bij deze foto moest ik een concessie doen qua licht plaatsing. Al mijn cursisten weten wat neuzen plakken is. Kijk naar de rechter flitser bij de auto. Die staat recht op de neus van de man die zit in de stoel. Doordat de auto stond waar die stond en ik ten alle tijden neuzen plak met mijn licht moest ik wel mijn plan omgooien. Gewoon omdat ik mijn licht niet kon plaatsen zoals ik van tevoren bedacht had. Maar gelukkig kan ik neuzen plakken en de rest van mijn eigen licht theorie beheers ik ook wel aardig, dus tijd voor plan B.
De flitser bij de auto staat recht op zijn neus. Marie de kapster (de andere heette ook trouwens Marie) voor haar is het zijlicht. Dus 1kant van de foto had ik opgelost. De andere kant moest ik eigenlijk wel hetzelfde doen. Een lamp plaatsen midden op straat ging immers niet. Om de 30 seconden moest ik zelf al aan de kant omdat er weer een auto aan kwam rijden. Om dan ook iedere keer je flitser op te pakken en weer terug te zetten, dat zou een onwerkbare situatie worden. dan kom je nooit aan fotograferen toe.
Dus besloot ik geheel democratisch in mijn eentje om aan de andere kant van de foto precies hetzelfde te doen.
Dus besloot ik geheel democratisch in mijn eentje om aan de andere kant van de foto precies hetzelfde te doen.
De dame in de stoel kreeg exact hetzelfde licht als de man aan de andere kant. Marie 2, de andere kapster kreeg ook een zijlichtje. Eigenlijk wel gewoon als B licht te betitelen. Ik wist van tevoren dat als ik het zo zou aanpakken dat ik dan toch maar 1 schaduw zou krijgen. Ik heb een hekel aan dubbele schaduwen. Het is niet altijd te voorkomen, maar in dit geval wel.
Niet omdat jullie het niet kunnen onthouden, maar gewoon om het makkelijker te maken, laat ik jullie nog een keer de totaal foto zien waarin de twee afzonderlijke delen tezamen komen.
Niet omdat jullie het niet kunnen onthouden, maar gewoon om het makkelijker te maken, laat ik jullie nog een keer de totaal foto zien waarin de twee afzonderlijke delen tezamen komen.
En de twee delen bij elkaar vormen de foto. Tussen beide kapsters in zit maar één schaduw. Het oogt toch natuurlijk ondanks het feit dat het licht van twee kanten komt. Bij de man en vrouw in de kappersstoelen hetzelfde verhaal. Licht komt nooit van twee kanten, maar als je het zo doet valt het eigenlijk niet eens zo op. Dat terwijl het toch overduidelijk van twee kanten verlicht is.
Dat er binnen in de winkel nog wat staat te flitsen is niet zo belangrijk. En nog één flitser op het logo van Marie Coiffure. En zo laat ik je zien dat 1 geparkeerde auto je hele plan in duigen kan gooien. Ik had namelijk wel een plan. Ik kende de plek en wist hoe ik het wilde fotograferen, maar dat ging dus niet. En dat vind ik zo leuk aan buiten fotograferen. Los het maar op. Doe het maar. Op plekken die niet kloppen, amateur fotomodellen(ook niet makkelijk). Die in eerste instantie echt niet zo ontspannen waren als dat ze er uiteindelijk opstaan. In dit gedeelte van het verhaal is Babs heel belangrijk, We werken samen. Babs doet de aankleding, is beter met haar Frans en samen maken we de foto waarbij alle fotografische keuzes, instellingen en licht echt wel voor mij zijn. Maar samenwerken werkt veel sneller en makkelijker. En allebei hebben we onze eigen kwaliteiten. En de mensen zien ons samenwerken. Kennelijk komt het redelijk professioneel over en daar worden de modellen altijd rustig en ontspannen van. Ze vinden het mooi om te zien hoe Babs en ik dat doen. Dan weten ze eigenlijk al van tevoren dat het wel goed gaat komen. Ondanks dat ik vaak nog mijn kop moet breken hoe ik bepaalde problemen ga oplossen.
Niets onder controle hebben en toch met een gave plaat thuis komen. Dat is en blijft kicken. Ga er maar vanuit dat ik wel 100 x heb moeten opstaan omdat er weer een auto aankwam rijden. Midden op de rijweg zat ik want dat was de beste plek. Vier Cactus flitsertjes van 150 euro per stuk, twee goedkope softboxjes van 69 euro en wat lamp statieven en nog twee swivels en werken met amateur modellen en buiten fotograferen. Hoe lastig kan je het jezelf maken. Nou zo dus, maar altijd liever dit dan in een studio fotograferen. Ook leuk, maar in een studio kan iedereen fotograferen en flitsen buiten niet. Dit is mijn dierbaarste fotografisch spelletje. Heerlijk lekker spelen en improviseren. Het loopt nooit zoals ik gepland had. I love it.
Er komen nog meer foto's die ik ga uitleggen. En wie weet kan ik jullie een beetje opporren voor dit soort fotografie.
Dat er binnen in de winkel nog wat staat te flitsen is niet zo belangrijk. En nog één flitser op het logo van Marie Coiffure. En zo laat ik je zien dat 1 geparkeerde auto je hele plan in duigen kan gooien. Ik had namelijk wel een plan. Ik kende de plek en wist hoe ik het wilde fotograferen, maar dat ging dus niet. En dat vind ik zo leuk aan buiten fotograferen. Los het maar op. Doe het maar. Op plekken die niet kloppen, amateur fotomodellen(ook niet makkelijk). Die in eerste instantie echt niet zo ontspannen waren als dat ze er uiteindelijk opstaan. In dit gedeelte van het verhaal is Babs heel belangrijk, We werken samen. Babs doet de aankleding, is beter met haar Frans en samen maken we de foto waarbij alle fotografische keuzes, instellingen en licht echt wel voor mij zijn. Maar samenwerken werkt veel sneller en makkelijker. En allebei hebben we onze eigen kwaliteiten. En de mensen zien ons samenwerken. Kennelijk komt het redelijk professioneel over en daar worden de modellen altijd rustig en ontspannen van. Ze vinden het mooi om te zien hoe Babs en ik dat doen. Dan weten ze eigenlijk al van tevoren dat het wel goed gaat komen. Ondanks dat ik vaak nog mijn kop moet breken hoe ik bepaalde problemen ga oplossen.
Niets onder controle hebben en toch met een gave plaat thuis komen. Dat is en blijft kicken. Ga er maar vanuit dat ik wel 100 x heb moeten opstaan omdat er weer een auto aankwam rijden. Midden op de rijweg zat ik want dat was de beste plek. Vier Cactus flitsertjes van 150 euro per stuk, twee goedkope softboxjes van 69 euro en wat lamp statieven en nog twee swivels en werken met amateur modellen en buiten fotograferen. Hoe lastig kan je het jezelf maken. Nou zo dus, maar altijd liever dit dan in een studio fotograferen. Ook leuk, maar in een studio kan iedereen fotograferen en flitsen buiten niet. Dit is mijn dierbaarste fotografisch spelletje. Heerlijk lekker spelen en improviseren. Het loopt nooit zoals ik gepland had. I love it.
Er komen nog meer foto's die ik ga uitleggen. En wie weet kan ik jullie een beetje opporren voor dit soort fotografie.